«Zwäg» finde-n-i es zwägs Wort. Wie «äuä» ischs es typisches Dialäkt-Wort. U usserdäm – o wie «äuä» – eis, wo me ganz ungerschiedlech cha bruuche. Je nachdäm, wo mes y-setzt, hets e ganz anderi Bedütig. Es richtigs Chamäleon.
Im Familie Alltag heisst «bisch zwäg?»: Hesch d Schueh anne? ds Turnseckli derby? dr Naselumpe ypackt? Es tönt liecht ungeduldig, seit: pressier, mir wei ga.
Ir Garderobe vom Sportplatz heisst «bisch zwäg»: hesch treniert? Bisch parat? Hesch aui Boboli uskuriert? E kollegiale Gruess u d Mitteilig: Mir zelle uf di!
Und süsch? Heisst zwäg-si eifach «keni Bräschte ha», nid mudere, buschper, täfu, gsund si. Ds Gägeteil wär chränkele, «Chnörz ha», müesse tocktere, nid im Schtrumpf si, i de Seili hange, viellech sogar ganz schitter dranne si… Ja, haut eifach: nid zwäg si.
Wieder gsund wärde ist de logischerwiis zwäg-graagge, zwäg-cho, sech bchyyme.
Um ds Chrank-sy u gits im Dialäkt e ganze e Huufe fiini Underschiede. So wie überhoupt o die ganzi Erschiinig vo de Lüt um eim ume ganz exakt mit eim Wort cha erfasst wärde.
Zwüsch emne Girgu und emne Fätze liege (Wort-)Wälte. Zwüsch ere Bütti (auso: are chli bhäbige Frou) u are Bohnestange logischerwiis o. E Ggrööggu isch kes Ggäderhächi, es Finöggeli kes Hutzuwiibli.
Es cha eine e Schpränzu, e Spriise, es Grageeu, e Megerli-Mucki, e schmale Wurf oder e Schtrich ir Landschaft si. Oder aber e Pfluuschti, e Trampi, e Trali oder e Traliwatsch. E Chranzschwinger isch sälte e Gschtabi. Aber o kes Bohneross. Das si äbe ender zwägi Sieche.
E Frou, wo chli guet binang isch, wär de ender e Müesle, e Trulla, e Runggle, e Chrugle, e Flueh… im Ämmitau äuä e Toui, e Feschti oder e Chächi. Viellech sogar e Plüttere. Ömu sicher ke Pringi, kes Räbeli.
Halt, Halt, Halt! Itz bitte nid grad schribe, vo wäge politisch korräkt oder so, i ha se ja nid erfunde, die Wörter. Aber i gibes zue: sie gfaue mr. Sie säge so viu meh als irgend es längwiligs Auerwälts-Adjektiv, yverstande?
